Πολύ λίγα πράγματα για το θλιβερό της αρχής της λησμόνιας.Μέρος 1ο

Είναι θλιβερό να γίνονται αδιάφορα τα δικά σου άτομα,ο δικός σου κόσμος. Άτομα που ήταν για σένα η κορυφή και η βάση του γέλιου σου της αγάπης σου της χαράς σου της ευτυχίας σου. Δεν βάζω κόμμα γιατί τίποτε δεν ξεχωρίζω. Άλλα άλλαξαν, έφυγαν, και πάνε.

Δεν μπορώ ακόμα να ξεχωρίσω τι από όλα είναι το πιο θλιβερό : είμαι εγώ,είναι αυτά που τώρα πια είναι αδιάφορα,είμαι εγώ που εμπιστεύτηκα,είναι αυτά που χάθηκαν πίσω από την μανία τους για αναγνώριση,είμαι εγώ που έκανα λάθος,είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους,είμαι εγώ που είμαι ολίγων εγωίστρια,είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους,είμαι εγώ που δεν κράτησα τίποτα για μένα,είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους,είμαι εγώ που αγάπησα , είναι αυτά που νοιάστηκαν μονάχα για τον εαυτό τους;; Ποιο από όλα; Ή μήπως όλα.

Δεν έχει σημασία η απάντηση πιστεύω. Το συμπέρασμα έχει σημασία,και επιπτώσεις : η θλίψη της ανουσιότητας των καταστάσεων, η θλίψη να γνωρίζεις πως είσαι ο μόνος που καταλαβαίνεις τον εαυτό σου , η θλίψη που βλέπεις ανθρώπους σου να ρημάζονται για μία φωτογραφία..για μία εικόνα..που δεν φθείρεται όπως οι παλιές αλλά φθείρει τις ψυχές των ανθρώπων και πολύ χειρότερα τους οδηγεί σε μία πλάνη ώστε να ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως όλα μένουν αμετάβλητα..Φθείρει η εικόνα..για την εικόνα.Η ανουσιότητα για την ψεύτικη ουσία.

Και κάπως έτσι ενώ ανούσια όντα ξεφτίνουν,έτσι ξεφτίνουν και τα συναισθήματα μου για κάποιους πρώην αγαπημένους "φίλους".Θλιβερό. Πονάω μόνο στην ιδέα να το πω. Αλλά τελικά το λέω και δεν νιώθω τίποτα. Η αλήθεια όταν γίνει τρόπος ζωής δεν πονάει..αλλά ικανοποιεί..γίνεται η αρετή που ολοκληρώνει τον σκοπό της..σύμφωνα και με τον σοφό Αριστοτέλη .

Σε έψαξα ,σε έχασα ,σε βρήκα και δεν θέλω να φύγεις.

Για μια στιγμή πίστεψα πως θα σε χάσω,και σε έχασα.
Την επόμενη σκέφτηκα πως σε έχασα για πάντα. Πήγα να τρελαθώ. Άρχισα να κλαίω και εκεί έμοιαζα με μικρό παιδί. Δεν ήξερα τι να κάνω,ούτε πως να σε κρατήσω. Δεν ήμουν καλά,ήθελα να κλάψω. Σε είχα χάσει.


Και τότε ήρθες ξανά..για να μου πεις να προσέχω και να φύγεις..Και τότε δεν σε άφησα..τότε ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου..δεν μπορούσα να σε αφήσω.Μείνε.Εδώ.

Γύρισες δειλά και με κοίταξες με τα δυο σου υπέροχα μάτια..γεμάτα απορία..ίσως αμφιβολία..ίσως έκπληξη. Εγώ σου χαμογέλασα..δειλά και ίσως λίγο λυπημένα..Μείνε.Μην φεύγεις.

Μπόρα ήταν..θα περάσει..Αρκεί να είσαι εδώ,να δούμε μαζί το ουράνιο τόξο,αλλά και όταν το ουράνιο τόξο χαθεί εσύ να είσαι πάλι εδώ.

Λένε..πως οι νεράιδες πεθαίνουν όχι μόνο όταν αμφιβάλεις γι αυτές.. αλλά και όταν τις ξεχάσεις..

Μείνε.Εδώ.Σαγαπάω.Αλήθεια.

Απώλεια

Είναι δύσκολη η απώλεια ενός αγαπημένου ατόμου..Κάθομαι και γράφω ενώ ακούω αυτό το τραγούδι..ή μάλλον το βίντεο με το τραγούδι .. Πολύ ειρωνικό..γιατί αυτό είχε γίνει και στο παρελθόν..αλλά τότε από χαρά. Τώρα απλά βιώνω την απώλεια.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο..να πεθάνεις ή να πεθάνουν..Ποια απώλεια πονάει περισσότερο;;

Δεν έχει σημασία η απάντηση σε μία τέτοια ερώτηση.
Όταν νιώθεις πως έχεις χάσει έναν κόσμο,όταν μένεις εσύ,τα θρύψαλα των ονείρων,τα ερείπια της πραγματικότητας, δεν σε νοιάζει. Αυτό που έμεινε να κάνεις είναι να εύχεσαι να μην θυμώσουν..γιατί οι αναμνήσεις πονάνε..πολύ πονάνε καρδιά μου.

Το μόνο που έχει σημασία είναι η συνέχιση της ζωής μας..Όπως πάντα.
Αν και ούτε αυτό βοηθάει να ξεχάσεις οριστικά..γιατί όταν σκέφτεσαι το παρελθόν περνούν πολλά..και είναι πολλοί οι πεθαμένοι,καρδιά μου.

Τώρα το βίντεο τελείωσε. Και το τραγούδι τελείωσε και αυτό. Έτσι κάπως παύουν όλα.

Εν τέλει αυτά που απομένουν ζωντανά είναι οι αναμνήσεις..οι εικόνες..τα βιώματα. Και το χαμόγελο σου δεν θα το ξεχάσω..ή μάλλον δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφο γινόταν το πρόσωπο σου όταν χαμογελούσες..και τι χαρούμενο παιδί ήσουν όταν γελούσες. Έτσι σ' αγάπησα.

Να'σαι καλά εκεί που είσαι!
Θ.

Καινούρια αρχή.

Και εκεί είναι που έρχεται το μεγάλο *ΜΠΑΜ*, και εκεί που νόμιζες πως τα είχες ζήσει όλα τα κακά περί μιας συγκεκριμένης ιστορίας έρχεται το μεγαλύτερο και το χειρότερο και δεν μπορείς να πιστέψεις αυτά που βλέπεις ούτε αυτά που ακούς. Έρχεται μία πραγματικότητα που αρνείσαι να αποδεχτείς για τον απλούστατο λόγο πως το παρελθόν έχει πιο ισχυρά επιχειρήματα για να αναιρέσει το παρόν..ΚΑΙ ΟΜΩΣ..Το παρόν είναι παρόν..το οποίο πάντα γίνεται και αυτό με την σειρά του παρελθόν ..και ένα ακόμα ακράδαντο επιχείρημα.

Λοιπόν..αυτό το *μπαμ* είναι το τέλος ενός κεφαλαίου και η αρχή ενός επόμενου..Αυτό είναι το τελευταίο μπουμπουνητό μιας καταιγίδας..Και τώρα έχει περάσει η μπόρα..και βγαίνει το ουράνιο τόξο..και ο ήλιος αναβαίνει αργά αλλά σταθερά. Παντού φως..κάθε σκοτάδι αποχωρεί και παίρνει μαζί του τις παλιές στενοχώριες Αυτό που πρέπει να γίνει βρίσκει πάντα τον σωστό του χρόνο και γίνεται. Αυτό που έπρεπε να γίνει ,λοιπόν,έγινε.

Τι το πιο όμορφο από την γαλήνη μετά την μπόρα;; Όλα είναι καθαρά τώρα με ένα ευχάριστο άρωμα.Η φύση της στο μεγαλείο της και όλοι οι οργανισμοί παίρνουν ξανά το δρόμο της ανάπτυξης τους με τους σωστούς ρυθμούς.Ο αέρας και αυτός καθαρός εισχωρεί στα πνευμόνια μου και νιώθω αυτό της καινούριας αρχής τη χαρά.

Επιτέλους ήρεμη,συνειδητοποιημένη,αποφασισμένη,ολόφρεσκια.
Επιτέλους Εγώ.